کد مطلب:27979 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:10

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

اگر هدف اصلي رسيدن به كمال،قرب الهي است،پس چرا درقرآن مكررا نتيجه اعمال صالح رابهشت بيان مي كندو نمي فرمايد نتيجه اعمال رسيدن به خداونداست؟

به نظر برخي از دانشمندان قرآن مجيد براساس تيپ شناسي دقيق اجتماعي سخنان خود را به تناسب حال مخاطبين به گونه اي تنظيم فرموده كه عوام از آن مطلب خود را به وضوح و روشني دريابند و خواص با رمز و كنايه و حتي در ميان خواص نيز درجاتي است و هرقدر فرد در رتبه بالاتري قرار گيرد به كنه بيشتري مي رسد و پرتو افزون تري را بر مي گيرد. در مورد بهشت نيز گاه سخن از بهشت صالحان موءمنان و پارسايان عادي است پس در آن حوراست و قصور. اما جايگاه برتري را قرآن اشاره كرده كه مخصوص بندگان خاص و مخلص (نه مخلص) خداوند است. كه اخلاص آنان به معناي ريا نكردن نيست. بلكه به معناي آن است كه از هر چه غير خدايي است خود را تهي كردن اصلا خود را نديدن و يكسره فاني در رب گشتن. چنين كساني را قران «عبادي» معرفي نموده و جايگاه آنان «جنتي» است. يعني بهشتي كه انتساب به ذات حق تعالي دارد ( جنت ذات ) و اين مقام جايگاه نفس مطمئنه است كه مصداق بارز آن حضرت اباعبدا...(ع) مي باشد و لذا مفسران فرموده اند اين آيه در شان آن حضرت نازل شده است: « {/Bيا أَيَّتُهَا اَلنَّفْسُ اَلْمُطْمَئِنَّةُ اِرْجِعِي إِلي رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ اُدْخُلِي جَنَّتِي {w1-15w}{I89:30-27I}/}» (سوره فجر). نيز در جاي ديگري قرآن پس از وعده به بهشت فرموده است: « {/Bوَ رِضْوانٌ مِنَ اَللَّهِ أَكْبَرُ{w19-23w}{I9:72I}/}». در اين آيه مقام رضوان الهي را بالاتر از حور و قصور و ... خوانده و چون چنين چيزي فوق درك عوام موءمنين است و تنها خالصان درگاهش عظمت آن را مي يابند فرموده است: {/B«لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ»{w84-86w}{I2:102I}*/}.